Miniatuur Mevrouw/Meneer - Miniatuur Medewerker

“Hoe leef je leven?” is de onderzoeksvraag in dit participatief kunstproject. Samen met de bewoners van woonzorgcentrum i - mens | Seniorcity in Gent wil Merel Stolker (KASK School of Arts Gent) op een speelse wijze onderzoeken wat ouderen de maatschappij juist nog allemaal te bieden hebben. De bewoners van het Zorghotel en de buitenwereld weer dichter bij elkaar brengen werd het doel van het project, een flinke uitdaging in tijden van lockdown en social distance.

Met een digitale vingerknip verandert Merel bewoners en begeleiders van Seniorcity Gent in heuse minimensjes om zo tóch bij hun dierbaren te laten zijn. De familieleden fotograferen de ‘miniatuur mevrouw/meneer’ in een zelf gekozen omgeving. Die achtergrond vormt soms een speciale herinnering, vaak met bijhorend verhaal. Van een maaltijd samen tot een wandeling op de Graslei. Of miniaturen die letterlijk in de bloemetjes gezet worden. De foto's zullen worden getoond in een expo in het Zorghotel.

Culinaire tête-à-tête

Een bijzondere beleving is het verhaal van Anne, die een culinaire tête-à-tête met haar papa beleeft.

Uit: Er gebeurde iets magisch in Seniorcity Gent. Geschreven door Els Van de Bourry.

"Het project bracht me virtueel mijn vader terug zoals ik hem vroeger kende: een lieve zachte man. Misschien was dit voor mij een soort verdringing van de realiteit. Mijn papa heeft vasculaire dementie en kan niet meer communiceren. Omdat ik mijn mama voorrang geef voor de bezoekregeling zag ik hem sinds begin maart niet meer live. Ik zag hem laatst via een videocall, waar hij heel lief lachte, zonder meer.

Een tête-à-tête met hem had ik zelden, maar het doet me wel terugdenken aan de tijd in de zomervakanties waar ik lange gesprekken met hem had in de auto. Ik ging heel vaak mee als hij huisbezoeken deed, zodat ik langer met hem kon praten dan thuis aan tafel. Want in zijn drukke werkweken duurde een maaltijd gemiddeld 7 minuten.

Toen ik de foto kreeg dacht ik: nu kan je niet weglopen en we zullen samen genieten van een maaltijd. Ik zal bepalen hoelang jij aan tafel zal blijven en we trekken ons niets aan over het mixen van generaties.

Enkel door zijn lach kan ik weten wat hij nog als leuk ervaart. Sinds geruime tijd ben ik afscheid aan het nemen van de papa die ik heb gekend. Het enige wat mij opvalt in deze fase van zijn ziekte is dat je terugvalt op de basishouding: de lieve zachte vriendelijke man die hij altijd was."