SHELTER

Het Refuge/Opvanghuis in Brussel vangt LGBTQI+ jongeren op die vanwege hun geaardheid en/of genderidentiteit thuis niet welkom zijn. Samen met enkele masterstudenten van het conservatorium gaat muziektheatermaker Isaak Duerinck met hen in gesprek. Via muziek en woord wordt in deze wederzijdse uitwisseling gezocht naar een eigen stem. Love knows no gender!

'Ik hou van zingen, maar alleen onder de douche.' Ooit deze zin gehoord -misschien zelf gezegd? Hoe zijn we verbonden in hoe en wanneer we naar muziek luisteren, in hoe we muziek zelf maken, in hoe het ons laat voelen, in hoe het ons troost en transformeert? Fluiten we allemaal als we gelukkig zijn, dansen we allemaal op onze favoriete muziek na een vermoeiende week? Een vreemdeling in de bus is misschien ook verliefd op dat ene liedje waar je al uren naar luistert. De muziek van een popidool kan voor de één niet meer zijn dan een pleziertje op weg naar het werk, maar voor de ander een levensredder. Hoe resoneren dezelfde teksten, dezelfde noten anders bij andere mensen? Hoe kan muziek ons helpen bij het vinden van onze (queer) identiteit? Hoe kan muziek een veilige ruimte zijn? Hoe beïnvloedt onze culturele achtergrond onze muzieksmaak? Hoe waarderen we die smaak bij onszelf en anderen?

In zijn project 'Shelter' probeert muziektheatermaker Isaak Duerinck (AP - Koninklijk Conservatorium Antwerpen) overeenkomsten en verschillen in kaart te brengen in hoe muziek een rol speelt in ons leven. Voor de slotbijeenkomst en prijsuitreiking van Arts in Society Award ‘Unplugged’ nodigt Isaak Duerinck het publiek uit om eigen getuigenis te schrijven of te tekenen en om te duiken in getuigenissen van projectmedewerkers en deelnemers: de bewoners van Het Opvanghuis/Le Refuge Brussel voor LGBTQ+ jongeren en een groep studenten van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen.