Film die verbindt: tien jaar Cinemaximiliaan

In 2025 viert Cinemaximiliaan haar tienjarig bestaan. Wat begon als een geïmproviseerde openluchtbioscoop in het Brusselse Parc Maximiliaan, groeide uit tot een sociaal-artistiek platform dat via film, ontmoeting en samenwerking nieuwkomers en Brusselaars met elkaar verbindt.

Van tent tot thuisbasis

De kiem werd gelegd in 2015, toen burgers in het Maximiliaanpark filmvertoningen organiseerden voor mensen op de vlucht. Een projector, een wit doek en een groep vrijwilligers vormden de basis voor wat later een volwaardige werking zou worden.
Een jaar later ontstond de vzw Cinemaximiliaan, die vandaag haar thuisbasis heeft in Molenbeek. Daar organiseren ze filmvertoningen, workshops, residenties en gemeenschappelijke maaltijden, steeds met als doel: mensen samenbrengen.

De organisatie professionaliseerde intussen, maar blijft vertrekken vanuit ontmoeting en participatie. Vrijwilligers, vaak zelf nieuwkomers, blijven het kloppende hart van de werking.

Film als ontmoetingsruimte

Film is bij Cinemaximiliaan nooit alleen entertainment. Het is een taal die mensen met verschillende achtergronden verbindt. In opvangcentra, buurthuizen en culturele centra trekken ze met een mobiel scherm door Brussel en daarbuiten.
Elke vertoning eindigt met een gesprek of een gezamenlijke maaltijd. De films worden zo een aanleiding om verhalen te delen, vragen te stellen en elkaar beter te leren kennen.

Daarnaast organiseren ze de Living Rooms: tweewekelijkse ontmoetingsdagen met creatieve ateliers, film, muziek en samen koken. Hier worden talenten ontdekt, vaardigheden gedeeld en vriendschappen opgebouwd. De drempel is bewust laag: iedereen mag meedoen, ook zonder voorkennis of ervaring.

Van kijken naar maken

In de voorbije jaren is de werking verbreed. Nieuwkomers staan niet alleen voor het scherm, maar ook erachter: als filmmakers, muzikanten of technici.
Cinemaximiliaan produceerde intussen tientallen kortfilms, documentaires en artistieke projecten in samenwerking met partners als het Vlaams Audiovisueel Fonds, het Kaaitheater en tal van lokale initiatieven.
Zo groeide het project van een plek van ontmoeting tot een plek van expressie. Film is niet enkel een venster op de wereld, maar ook een spiegel waarin nieuwkomers hun eigen verhaal kunnen vertellen.

De werking wortelt in Brussel, een stad die even divers als gelaagd is. De mix van talen, achtergronden en realiteiten maakt inclusie er tegelijk noodzakelijk en complex. Cinemaximiliaan toont hoe je in die context cultuur kunt inzetten als middel voor verbinding: niet door ‘doelgroepen te bereiken’, maar door ruimte te maken waar mensen zich mede-eigenaar voelen. Vrije tijd wordt hier geen luxe, maar een plek van herstel, ontmoeting en gelijkwaardigheid.

Reflectie voor de sector

Wat kan de vrijetijdssector leren van tien jaar Cinemaximiliaan?

• Begin klein, luister groot. De kracht zit niet in schaal, maar in nabijheid en vertrouwen.
• Laat participatie écht participatie zijn. Mensen zijn niet enkel publiek, maar ook mede-makers.
• Verweef kunst en zorg. Cultuur kan helen, maar ook uitdagen en versterken.

De organisatie balanceert voortdurend tussen grassroots en professionalisering, een spanning die herkenbaar is voor veel sociaal-artistieke initiatieven en participatieve kunstpraktijken. Duurzaamheid vraagt partnerschap, structurele steun en erkenning van wat moeilijk meetbaar is. Tien jaar na die eerste filmvertoning in het park blijft Cinemaximiliaan trouw aan haar kern: film gebruiken om muren te slechten. Wat ooit begon als noodinitiatief, is vandaag een laboratorium voor stedelijke solidariteit.