Nieuwjaarswens aan een witte sector

We starten 2018 zoals vele anderen dat doen: met wensen, voornemens en hoop. Een van die wensen delen we hier graag met jullie, in de hoop meerdere individuen of organisaties te vinden die deze wens delen:

Door de gesprekken over onder meer #metoo, Trump en de toenemende islamofobie groeit bij ons het besef dat een witte cultuur-, jeugdwerk- en sportsector geen antwoord kan bieden op actuele maatschappelijke uitdagingen. Daarmee groeit bij ons de hoop dat 2018 het jaar wordt waarin de term intersectionaliteit of kruispuntdenken doorontwikkeld en ingebed geraakt in de werkvelden cultuur, jeugdwerk en sport.

Een sector kan wit zijn door een personeelssamenstelling. Maar ook of eigenlijk vooral door een visie, werkwijze, aanbod en structuur. Intersectionaliteit moet ons wijzen op de remmen waarmee wij rijden op weg naar meer participatiekansen en een gelijke samenleving. Een witte sector is daar een van.

Intersectionaliteit benadrukt aspecten die een benadeelde of een geprivilegieerde positie kunnen creëren. Gender, seksuele oriëntatie, kleur of etniciteit, nationaliteit, klasse, cultuur, religie, handicap, leeftijd, verblijfsstatuut, inkomen,… Ze beïnvloeden onze positie in de samenleving en de kansen die we krijgen. Ook in cultuur, jeugdwerk en sport. Als burger – maar ook vanuit onze professionele identiteit - mogen we niet blind blijven voor deze aspecten.

Dat we een witte sector zijn, is niet alleen een verhaal over quota, maar over een vuur dat we moeten aansteken. Wie dat erkent zoekt een ‘risico’ op. Het vraagt om afstand te nemen van al te methodisch werken en het kritiekloos volgen van bepaalde handelingskaders en standaardrecepten. Je bevraagt dan je eigen positie ten opzichte van een ander en maakt volwaardige ruimte voor een ander perspectief. Dan ziet het werkveld er opeens totaal anders uit en zien we cultuur-, jeugdwerk en sportparticipatie opnieuw als wat het is: vrij en autonoom handelen.

Maak daarom van 2018 een risicovol jaar.

Laten we een klein en weliswaar oncomfortabel risico nemen om een groter gevaar te vermijden, want een kwalitatief cultuur-, jeugdwerk of sportaanbod kan niet tot stand komen als we ongelijkheden en privileges reproduceren. “The master’s tools will never dismantle the master’s house”, zoals Audre Lorde zei. Ons professioneel handelen moet maatschappelijke verandering aansturen of op z’n minst mogelijk maken.

Laten we dus praten over emancipatie en vrijheid en over de verantwoordelijkheid die daarmee gepaard gaat. Laten we samen werken aan maatschappelijke verandering door een gelijke toegang tot cultuur, jeugdwerk en sport. Die verandering start altijd in ontmoetingen met burgers die we normaliter niet (willen) zien, horen of die ondervertegenwoordigd zijn en de mogelijkheden die daaruit ontstaan. Laten we daarom in 2018 resoluut kiezen voor het onbekende en ruimte maken voor wegen naar gelijkheid.

Beeld: CC BY-SA 2.0 - Vladimer Shioshvili