Zura Sujashvili, een acteur die gezien wil worden

Zura Sujashvili verhuisde onlangs naar België waar hij zijn eerste solo-voorstelling I Am Who I Am bracht in De Grote Post, Kaap en Chambres d'O in Oostende. Met zijn werk wil hij laten zien dat acteurs met een beperking professioneel kunnen zijn en unieke bijdragen leveren aan de podiumkunsten. Zijn verhaal draait om erkenning, niet als ‘bijzondere’ acteur, maar als acteur, als mens.

De zoektocht naar erkenning

Zura wil niet enkel als een persoon met een beperking gezien worden, maar als een volwaardige artiest. “Mensen kijken vaak eerst naar uiterlijk en pas daarna naar talent,” zegt hij. Dit is een uitdaging in de theater- en filmwereld, waar regisseurs en organisaties soms onbewust barrières opwerpen. “Gelukkig heb ik de kans gehad om ook met goede mensen te werken.”

Zijn voorstelling I Am Who I Am draait rond perceptie: hoe we naar elkaar kijken en hoe dat onze mogelijkheden beïnvloedt. In de voorstelling verweeft hij persoonlijke ervaringen, zijn relatie met zijn moeder en de manier waarop hij zijn beperking benadert. “Mijn moeder ziet geen beperkingen, ze ziet mogelijkheden en kansen.”

De cultuursector veranderen

Zura pleit voor een inclusievere cultuursector waarin kunstenaars met een beperking niet enkel als ‘inclusieprojecten’ worden beschouwd, maar als volwaardige makers. “Er wordt nog te weinig over gesproken. Ik wil hoe mensen denken over beperkingen veranderen.”

Hij ondervindt in de praktijk hoe ontoegankelijk de sector soms nog is, zowel fysiek als structureel. “Voorstellingen van en met mensen met een handicap verdienen een breder publiek." Mensen met een beperking moeten niet enkel naar voorstellingen kijken waarin ze zichzelf kunnen herkennen, ze moeten ook deel kunnen uitmaken van het creatieve proces.

De toekomst: theater en film

Momenteel volgt Zura nog een opleiding aan de Stedelijke Academie voor Muziek en Woord van Tielt om zich verder te ontwikkelen in theatermaken en spelen. Hij droomt ervan om ook in film actief te zijn en werkt als zijn eigen manager. Zura wijst erop dat er meer zorgzaamheid en aandacht van beleidsmakers nodig is. “Toegankelijkheid is geen luxe, maar een basisvoorwaarde.”

Wat hij hoopt dat lezers uit dit artikel meenemen? “Ik ben meer dan mijn beperking. Ik wil gewoon als mens gezien worden.” Voor Zura is de grootste erkenning het applaus na een voorstelling – het moment waarop hij, zonder labels, wordt erkend voor wie hij is: een acteur.