Beleidsparticipatie van kinderen en jongeren start met stevige zelfreflectie

Overheden en organisaties vinden steeds vaker dat ze kinderen en jongeren 'moeten' betrekken bij de beslissingen die hen aanbelangen. Voor sommigen is dat 'moeten' effectief een wettelijke verplichting. Voor anderen is het een principiële keuze om kinderen en jongeren te erkennen als medeburgers. Eenmaal die keuze gemaakt, rijst al snel de vraag hoe kinderen en jongeren te betrekken. Op het internet vind je verschillende overzichtspagina's terug met allerhande werkvormen die beleidsparticipatie bevorderen. Demos bundelt zelf een aantal van deze werkvormen in haar LCD-toolkit voor participatief projectwerk.

Maar onder deze hoe-vraag schuilen ook meer fundamentele vragen en opvattingen. Naar analogie met een ijsberg, zijn deze onderliggende vragen veel bepalender voor het uiteindelijke proces dan de wettelijke of methodische bepalingen aan de oppervlakte. Op vraag van de Afdeling Jeugd van het Departement Cultuur, Jeugd, Sport en Media ontwikkelde Keki, het Kenniscentrum voor Kinderrechten, een reflectie-instrument voor iedereen, organisaties en overheden, die een participatietraject willen opstarten. Een onderbouwde set van vragen nodigt de initiatiefnemers uit om voor, tijdens en na het traject de gemaakte keuzes en de uitgangspunten die eraan ten grondslag liggen, kritisch tegen het licht te houden. Al kan het kader nog meer geoperationaliseerd worden, het biedt nu reeds een stevige uitnodiging om het eigen aandeel in een participatief proces grondig te analyseren.